داکت اسپلیت گری بدون لوله
فناوری اسپلیت بدون لوله (DFS) چندین دهه است که در کشورهای مختلف (انگلیس، کره، ژاپن و غیره) استفاده شده است. اما هنوز در ایران طفلی نوپاست. سیستمهای DFS، که اسپلیت، بدون لوله (داکت لِس)، مینیاسپلیت داکتلِس یا مینیاسپلیت هم نامیده میشود، ابتدا در بازاهای آسیا در سال ۱۹۵۰ تولید و عرضه شد. به دلیل کمبود فضای داخلی و خارجی و هزینه زیاد برق و نفت برای گرما، بازارهای آسیا به سیستمهای کوچکتر، بیسروصداتر و پربازدهتری نسبت به سیستمهای هواساز مرکزی قدیمی نیاز دارند که در ایالت متحده وجود داشت.
فناوری تهویه مطبوع قدیمی
سیستمهای تهویه مطبوع قدیمی از یک دستگاه خارجی برخوردار بودند که یک کمپرسور و چگالنده (کندانسور) با ذغال و فن یا موتور فن، یک ذغال تبخیرکننده داخلی که معمولاً در نزدیکی مرکز حرارت قرار داشت و یک گرداننده هوا داشتند. خطوط سرمایش دستگاه بیرونی را به ذغال داخلی متصل میکردند.
دستگاههای تهویه مطبوع مرکزی هوای خنکشده را با بیرون راندن گرما از داخل و فرستادن آن به خارج از منزل فراهم میکند. برای انجام این کار، کمپرسور دستگاه بیرونی هوای خنک را به تبخیرکننده داخلی که هوای خنک بیرون میدهد پمپ میکند.
گرداننده هوا هوای خنک را از طریق لولهکشی به اتاقهای مختلف خانه میوزد. سرماساز گرما را به دستگاه کمپرسور بیرونی برمیگرداند و این چرخه ادامه پیدا میکند تا ترموستات نشان دهد که به دمای از پیشتعیینشده رسیده است. در فصلهای زمستانی، منبع گازی هوایی که به داخل لولهکشی فرستاده میشود را گرم میکند؛ دستگاه کمپرسور خارجی عمل نمیکند.